Twee weken geleden sprak ik tijdens de International Kinesiology Conference in Banff, Canada, over Empathie en de kracht van woorden. Hoe wij denken heeft een directe relatie met hoe wij elkaar zien, de woorden die wij gebruiken en als consequentie de relatie die op basis daarvan wel of niet ontstaat.

Willen we iets met elkaar kunnen bereiken dan is het een voorwaarde dat we op elkaar kunnen vertrouwen. Vertrouwen ontstaat tussen mensen die elkaar begrijpen en door hun acties laten zien dat zij elkaar steunen. Daar zit dus een zeker evenwicht in.

Maar hoe ontstaat een dergelijke relatie als we elkaar ontmoeten en jij vertelt mij dat je een probleem hebt. Dit kan een vrij automatische reactie oproepen waarin ik gelijk naar een oplossing zoek. Weliswaar is dit vanuit de goede bedoeling om te helpen, maar wat schept dit in onze relatie? Ik heb je nauwelijks aangehoord en kom al met een oplossing. Dat kan het idee geven dat er iets mis is met jou en dat je het niet zelf kunt oplossen. Wat doet dat met het vertrouwen?

Een benadering die voor mij beter werkt is die waarin we elkaar als gids zien als we de weg even kwijt zijn. Hoor ik jouw “probleem” dan probeer ik het niet op te lossen maar steun ik jou in jouw denkproces om nieuwe mogelijkheden te verkennen. We zijn allemaal anders en in die zin hebben we ook allemaal kwaliteiten. We kunnen deze diversiteit ook vieren. Dat maakt naar mijn idee een groot verschil uit in hoe we elkaar zien: anders (niet gelijk) maar wel gelijkwaardig. Dat betekent voor mij dat in een situatie waarin jij bent vastgelopen ik jou zie als iemand met nog niet verkende mogelijkheden. Je bent dan in mijn ogen ‘goed precies zoals je bent’ en ik ondersteun je alleen bij het verkennen van die mogelijkheden. Dat zet jou in je kracht in plaats van dat het je afhankelijk maakt. Daar gaat deze video hierboven over. Om de video te zien klik je op het plaatje.

Voor het artikel dat ik schreef over dit onderwerp klik hier.